La única provincia gallega sin mar es Ourense, sin embargo cuenta con más de 200 Km. de aguas dulces y navegables que se reparten por una orografía de accidentado relieve que la hacen especialmente atractiva para la práctica del senderismo, deportes acuáticos y de montaña, especialmente en su zona oriental, con las Sierras del Eje (Exe), la de Chaira, y ya más hacia el centro, las de San Mamed y Queija (Queixa), en esta última, la estación de invierno de Cabeza de Manzaneda.
Entre estas sierras existen grandes embalses, como los de Montefurado (Monteforado), del Bao (Vao) y de Santiago, que desembocan en el río Sil, y cuyos ríos proporcionan gratos momentos para la pesca. Próximos a aquéllos se localizan importantes villas, Puebla de Trives (Poboa de Trives), Viana del Bollo (Viana do Bolo), El Bollo (O Bolo) y Barco de Valdeorras, respectivamente.

Este entorno privilegiado es idóneo para hacer senderismo y turismo a pie. Por esta razón, vamos a proponer distintas rutas todas ellas ubicadas en la denominada Comarca de Valdeorras



Fermoso percorrido polo teito de Galicia, polas cumes de Pena Trevinca na Veiga, cuns 17 quilómetros nos que é preciso invertir un tempo dunhas seis horas. Trátase dunha rota de montaña e de dificultade alta.

Oh, cuánto desde / monte imperio descubro! // Un mundo veo. (O.P.). Un mundo podemos ver desde os 2.127 metros de altitude do cume máis alto do nó montañoso que forma o Macizo de Trevinca, e do que arrancan 5 serras (Eixe, Porto ou Calva, Segundeira, Campo Romo e Cabreira), pertencentes a territorio ourensán, leonés e zamorano.

Un imperio en forma de cemba configurado por lousas mesturadas con cuarcitas e areniscas que forman o teito de Galicia, en Pena Trevinca Sur (2.127 m), desde a que podemos avistar un mundo de natureza, vales glaciares en forma de U nos que nacen e andan ríos e regatos, flora e fauna e ceos de cores. Desde o pico podemos ver nacer o río Tera, polo sur, sobre un espectacular val resgado por un fío de inapreciables augas agardando que as primeiras neves o acrecenten.

É un monte imperio desde o que se divisa a Cordilleira Cantábrica ó Norte, os montes Aquilianos e o Teleno ó nacente, a Serra de Queixa ó poñente e na lexanía do Sur a Cordilleira Central. O alto Macizo de Trevinca fórmano 30 cimas que acheganse ou rebordan os 2.000 m., entre os que destacan a máis de Pena Trevinca Sur, Pena Survia ou Pena Trevinca Norte (2.112 m). No medio das dúas esta Pena Negra (2.121m), _a máis abrupta montaña do macizo coa fachada norte parcialmente vertical_; tamén están o Maluro (1.926 m) e o Lombo Roman (2.005 m).

Para gañarmos o cumio de Pena Trevinca partiremos das orelas da mítica Lagoa da Serpe a 1.697 m. de altitude, co teito de Galicia de referencia ó nacente. Imos buscando os camiños que van a media ladeira e que nos levan bordeando os bicos para meternos nas malladas nas que teremos que sortear o nacemento dalgún regato e algunha que outra pequena lagoa que aínda teñen auga en setembro.

O noso paso permítenos gozar do que hai a un e outro lado e nos seus fondos vales, como o nacemento do río Bibei ó sur e o río Xares e os seus afluentes ó norte. Podemos observar como cambia o riquísimo sotobosque segundo varía a altitude, como van medrando novos exemplares de cimbro (Juniperus conmunis), arandos (Vaccinium myrtillus e Vaccinium vitis idaea) ou plantas medicinais como a xanzá (Gentiana lutea ssp.aurantiaca) ou as grandes brañas e turbeiras ácidas de esfagnos, hábitats extraordinarios e únicos deste tipo existentes na zona mediterránea galega.
Amais da flora está a importantísima fauna que chega a 162 especies de vertebrados, na súa maioría aves, entre as que están as donas do vento como a Aguia real (Aquila chrysaëtus) e Aguia abela (Circaetus gallicus), por méritos propios; ou a Cotovia pequena (Lullula arborea) e bolboretas como a (Aricia morronensis ribbe).

Desde Pena Trevinca, miramos con detemento o ceo deste novo día que é distinto a outros, por eso camiñamos sen tempo neste espacio sen límites.